Μια ανθολογία από τα δέκα κείμενα του λόγου του Θεού σχετικά με τα «Έργο και είσοδος» (Μέρος Τρίτο)
15. Σχεδόν κανένας από τους ανθρώπους δεν καταλαβαίνει την αγωνία στην καρδιά του Θεού, επειδή το επίπεδο των ανθρώπων είναι πολύ χαμηλό και η πνευματική ευαισθησία τους αρκετά νωθρή, καθώς επίσης κανένας τους ούτε προσέχει ούτε δίνει σημασία σ' αυτά που κάνει ο Θεός. Έτσι, ο Θεός εξακολουθεί να ανησυχεί για τον άνθρωπο, σαν να είναι έτοιμη η κτηνώδης φύση του να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή. Αυτό δείχνει, ακόμα, ότι ο ερχομός του Θεού στη γη συνοδεύεται από μεγάλους πειρασμούς. Όμως, προκειμένου να οδηγήσει στην ολοκλήρωση μια ομάδα ανθρώπων, ο Θεός, γεμάτος δόξα, μίλησε στον άνθρωπο για όλες τις προθέσεις του, χωρίς να κρύψει τίποτα. Είναι εντελώς αποφασισμένος να οδηγήσει στην ολοκλήρωση αυτήν την ομάδα ανθρώπων. Έτσι, όσες δυσκολίες και πειρασμοί κι αν έρθουν Εκείνος στρέφει αλλού το βλέμμα Του και τα αγνοεί. Μόνο ήσυχα κάνει το έργο Του, πιστεύοντας ακράδαντα ότι μία μέρα, όταν ο Θεός θα έχει αποκτήσει δόξα, ο άνθρωπος θα γνωρίσει τον Θεό, πιστεύοντας ότι όταν ο άνθρωπος θα έχει φτάσει στην ολοκλήρωση από τον Θεό, θα κατανοήσει πλήρως την καρδιά του Θεού. Αυτήν τη στιγμή, μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που θέτουν τον Θεό σε πειρασμούς ή Τον παρανοούν ή Τον καταδικάζουν. Ο Θεός δεν παίρνει τίποτα από αυτά κατάκαρδα. Όταν ο Θεός κατέλθει ένδοξος, όλοι οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι όλα όσα κάνει ο Θεός είναι για την ευημερία της ανθρωπότητας, και όλοι θα καταλάβουν ότι όλα όσα κάνει ο Θεός είναι για να μπορέσει να επιβιώσει καλύτερα η ανθρωπότητα. Η έλευση του Θεού συνοδεύεται από πειρασμούς, και ο Θεός έρχεται επίσης με μεγαλείο και οργή. Όταν ο Θεός αφήσει τον άνθρωπο, θα έχει ήδη αποκτήσει δόξα και θα φύγει εντελώς γεμάτος δόξα και χαρά για την επιστροφή. Ο Θεός που εργάζεται στη γη, δεν παίρνει τα πράγματα κατάκαρδα, ασχέτως του πόσο Τον απορρίπτουν οι άνθρωποι. Εκείνος απλώς κάνει το έργο Του.
από «Έργο και είσοδος (4)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
16. Η δημιουργία του κόσμου από τον Θεό πηγαίνει χιλιάδες χρόνια πίσω στο παρελθόν. Εκείνος ήρθε στη γη για να κάνει ένα έργο ανυπολόγιστων διαστάσεων, και έχει βιώσει πλήρως την απόρριψη και τις συκοφαντίες του κόσμου των ανθρώπων. Κανένας δεν υποδέχεται την άφιξη του Θεού· όλοι απλώς Τον αντιμετωπίζουν με ψυχρότητα. Μέσα στις κακουχίες αυτών των πολλών χιλιάδων ετών, η συμπεριφορά του ανθρώπου έχει από καιρό ραγίσει την καρδιά του Θεού. Εκείνος δεν δίνει πλέον σημασία στην ανταρσία των ανθρώπων, παρά καταστρώνει ένα ξεχωριστό σχέδιο για να μεταμορφώσει και να εξαγνίσει τον άνθρωπο. Ο ενσαρκωμένος Θεός έχει υποστεί λοιδορίες, συκοφαντίες, διωγμούς, δοκιμασίες, τον πόνο της σταύρωσης, αποκλεισμό και τόσα άλλα από τον άνθρωπο. Ο Θεός τα έχει γευτεί αρκετά όλα αυτά. Ο ενσαρκωμένος Θεός έχει υποφέρει πολύ από τη δυστυχία του κόσμου των ανθρώπων. Το Πνεύμα του Πατέρα Θεού στον ουρανό, εδώ και πολύ καιρό, δεν αντέχει πλέον να αντικρίζει αυτό το αφόρητο θέαμα, έχει γύρει το κεφάλι Του προς τα πίσω, έχει κλείσει τα μάτια και περιμένει την επιστροφή του λατρευτού του Υιού. Το μόνο που Εκείνος επιθυμεί είναι όλοι οι άνθρωποι να ακούσουν και να υπακούσουν, να μπορούν να νιώθουν μεγάλη αισχύνη ενώπιον της ενσάρκωσής Του και να μην εξεγείρονται εναντίον Του. Το μόνο που Εκείνος επιθυμεί είναι όλοι οι άνθρωποι να πιστέψουν ότι ο Θεός υπάρχει. Έχει εδώ και πολύ καιρό σταματήσει να θέτει μεγαλύτερες απαιτήσεις στον άνθρωπο, επειδή ο Θεός έχει πληρώσει υπερβολικά μεγάλο τίμημα, όμως ο άνθρωπος αναπαύεται ήσυχος,[7] χωρίς να νιώθει καθόλου το έργο του Θεού με την καρδιά του.
από «Έργο και είσοδος (4)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
17. Σήμερα, όλοι σας γνωρίζετε ότι ο Θεός οδηγεί τους ανθρώπους στο σωστό μονοπάτι της ζωής, ότι οδηγεί τον άνθρωπο να κάνει το επόμενο βήμα σε μια άλλη εποχή, ότι οδηγεί τον άνθρωπο να υπερβεί αυτήν τη σκοτεινή, παλιά εποχή, έξω από τη σάρκα, μακριά από την καταπίεση των δυνάμεων του σκότους και την επιρροή του Σατανά, ώστε ο καθένας να ζήσει σε έναν κόσμο ελευθερίας. Για χάρη ενός όμορφου αύριο και με σκοπό οι άνθρωποι να είναι πιο τολμηροί στα αυριανά βήματά τους, το Πνεύμα του Θεού σχεδιάζει τα πάντα για τον άνθρωπο και, προκειμένου ο άνθρωπος να απολαμβάνει περισσότερα, ο Θεός αφιερώνει όλες Του τις προσπάθειες ως ενσαρκωμένος για να ετοιμάσει το μονοπάτι που θα διαβεί ο άνθρωπος, επισπεύδοντας την άφιξη της ημέρας που αναμένει διακαώς ο άνθρωπος. Έτσι, όλοι σας θα απολαύσετε αυτήν την όμορφη στιγμή. Δεν είναι εύκολο επίτευγμα να είσαι με τον Θεό. Παρόλο που δεν Τον έχετε γνωρίσει ποτέ, είστε ήδη μαζί Του εδώ και πολύ καιρό. Μακάρι να μπορούσαν όλοι να θυμούνται για πάντα αυτές τις όμορφες, αλλά σύντομες ημέρες, και να τις καταστήσουν αγαπημένα υπάρχοντά τους στη γη.
από «Έργο και είσοδος (5)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
18. Επί χιλιάδες χρόνια, οι Κινέζοι ζούνε σαν σκλάβοι, κι αυτό έχει περιορίσει σε μεγάλο βαθμό τις σκέψεις, τις ιδέες, τη ζωή, τη γλώσσα, τη συμπεριφορά και τις ενέργειές τους που έχουν στερηθεί κάθε ίχνος ελευθερίας. Τα πολλές χιλιάδες χρόνια ιστορίας έχουν πάρει σφριγηλούς ανθρώπους με πνεύμα, και τους έχουν φθείρει σε σημείο που να μοιάζουν με πτώματα κενά πνεύματος. Πολλοί είναι εκείνοι που ζούνε υπό τη δαμόκλειο σπάθη του Σατανά, πολλοί είναι εκείνοι που ζούνε σε σπίτια που μοιάζουν με φωλιές άγριων ζώων, πολλοί είναι εκείνοι που τρώνε την ίδια τροφή με τα βόδια ή τα άλογα και πολλοί είναι εκείνοι που κείτονται, αναίσθητοι και σε σύγχυση, στον «κάτω κόσμο». Από άποψη εξωτερικής εμφάνισης, οι άνθρωποι δεν διαφέρουν από τον πρωτόγονο άνθρωπο, το μέρος της ανάπαυσής τους είναι σαν την κόλαση, και για συντρόφους έχουν γύρω τους κάθε είδους σιχαμερούς δαίμονες και μοχθηρά πνεύματα. Εξωτερικά, τα ανθρώπινα όντα δείχνουν να είναι ανώτερα «ζώα». Στην πραγματικότητα, ζουν και διαμένουν με σιχαμερούς δαίμονες. Χωρίς κανέναν να τους φροντίζει, οι άνθρωποι ζουν μέσα στην ενέδρα του Σατανά, πιασμένοι στα δίχτυα του, χωρίς κανέναν τρόπο διαφυγής. Αντί να λένε ότι μαζεύονται με τους αγαπημένους τους σε αναπαυτικά σπίτια, ότι ζούνε ευτυχισμένες και γεμάτες ζωές, θα πρέπει να λένε ότι τα ανθρώπινα όντα ζούνε στον Άδη, έχουν να κάνουν με δαίμονες και σχετίζονται με διαβόλους. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι είναι ακόμα δέσμιοι του Σατανά, ζούνε εκεί όπου μαζεύονται σιχαμεροί δαίμονες και χειραγωγούνται από αυτούς τους σιχαμερούς δαίμονες, λες και τα κρεβάτια τους είναι ένα μέρος όπου κουρνιάζουν τα πτώματά τους, σαν να βρίσκονταν σε μια αναπαυτική φωλιά.
από «Έργο και είσοδος (5)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
19. Ο άνθρωπος ζει δίπλα-δίπλα με τα ζώα και συμβιώνουν αρμονικά, χωρίς διαμάχες ή προφορικές διαφωνίες. Ο άνθρωπος είναι πολύ επιμελής στον τρόπο που φροντίζει και ανησυχεί για τα ζώα, και τα ζώα υπάρχουν για την επιβίωση του ανθρώπου, ρητώς προς όφελός τους, χωρίς οποιοδήποτε κέρδος για τα ίδια και σε πλήρη και απόλυτη υποταγή στον άνθρωπο. Σε όλες τις εμφανίσεις, η σχέση μεταξύ ανθρώπου και κτήνους είναι στενή[8] και αρμονική[9]. Οι σιχαμεροί δαίμονες δίνουν την εντύπωση ότι είναι ο τέλειος συνδυασμός ανθρώπου και κτήνους. Συνεπώς, οι άνθρωποι και οι σιχαμεροί δαίμονες στη γη έχουν ακόμα πιο στενές σχέσεις και είναι αχώριστοι: Παρόλο που ο άνθρωπος είναι χώρια από τους σιχαμερούς δαίμονες, παραμένει συνδεδεμένος μ' αυτούς. Εν τω μεταξύ, οι σιχαμεροί δαίμονες δεν κρύβουν τίποτα από τον άνθρωπο και του «αφιερώνουν» ό,τι έχουν και δεν έχουν. Καθημερινά, οι άνθρωποι παιδιαρίζουν στο «παλάτι του βασιλιά της κόλασης», ευθυμούν με τη συντροφιά του «βασιλιά της κόλασης» (τον πρόγονό τους) και χειραγωγούνται απ' αυτόν, έτσι ώστε οι άνθρωποι σήμερα να είναι μέσα στη βρώμα και, εφόσον έχουν περάσει τόσο πολύ χρόνο στον Άδη, έχουν από καιρό πάψει να εύχονται τον γυρισμό τους στον «κόσμο των ζωντανών». Συνεπώς, μόλις δουν το φως και αντικρίσουν τις απαιτήσεις του Θεού, τον χαρακτήρα του Θεού και το έργο Του, έχουν νευρικότητα και άγχος, και δεν παύουν να λαχταρούν να επιστρέψουν στον κάτω κόσμο και να είναι μαζί με τα φαντάσματα. Έχει πολύ καιρό που ξέχασαν τον Θεό, κι έτσι, από τότε περιπλανώνται στο νεκροταφείο.
από «Έργο και είσοδος (5)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
20. Το έργο και η είσοδος είναι εγγενώς πρακτικά και αναφέρονται στο έργο του Θεού και στην είσοδο του ανθρώπου. Η πλήρης έλλειψη κατανόησης του ανθρώπου για το πραγματικό πρόσωπο του Θεού έχει δημιουργήσει τεράστιες δυσκολίες στην είσοδό του. Μέχρι σήμερα, πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να μη γνωρίζουν τι έργο επιτελεί ο Θεός κατά τις έσχατες ημέρες ή γιατί ο Θεός υπομένει ακραίο εξευτελισμό, προκειμένου να ενσαρκωθεί και να σταθεί δίπλα στον άνθρωπο στα καλά και στα άσχημα. Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τίποτα για τον στόχο του έργου του Θεού, ούτε για τον σκοπό του σχεδίου του Θεού για τις έσχατες ημέρες. Για διάφορους λόγους, οι άνθρωποι είναι πάντοτε αδιάφοροι και αμφίσημοι[10] απέναντι στην είσοδο που απαιτεί ο Θεός, κάτι που έχει επιφέρει τεράστιες δυσκολίες στο έργο του ενσαρκωμένου Θεού. Φαίνεται πως όλοι οι άνθρωποι του έχουν γίνει εμπόδιο και, μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να μην έχουν καθόλου σαφή κατανόηση. Εντούτοις, θα μιλήσω για το έργο που κάνει ο Θεός στον άνθρωπο και για την επείγουσα πρόθεση του Θεού, ώστε όλοι σας να γίνεται αφοσιωμένοι υπηρέτες του Θεού, οι οποίοι, σαν τον Ιώβ, θα προτιμούσατε να πεθάνετε, παρά να απορρίψετε το έργο του Θεού, και θα υπομένετε κάθε εξευτελισμό και, σαν τον Πέτρο, θα προσφέρετε ολόκληρη την ύπαρξή σας στον Θεό και θα γίνετε οι οικείοι του Θεού που θα σας έχει κερδίσει κατά τις έσχατες ημέρες. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές που κάνουν ό,τι μπορούν για να προσφέρουν ολόκληρη την ύπαρξή τους στο θείο θέλημα του Θεού, θα γίνουν άγιοι υπηρέτες στον οίκο του Θεού και θα απολαμβάνουν τις απεριόριστες υποσχέσεις που έχει δώσει ο Θεός, ώστε η καρδιά του Θεού Πατέρα να μπορέσει σύντομα να απολαύσει ειρηνική ανάπαυση. Η «επίτευξη του θελήματος του Θεού Πατέρα» θα πρέπει να είναι το σύνθημα όλων εκείνων που αγαπούν τον Θεό. Αυτά τα λόγια πρέπει να λειτουργούν ως ένας οδηγός του ανθρώπου για την είσοδό του και ως μια πυξίδα που να υποδεικνύει την κατεύθυνση των ενεργειών του. Αυτή είναι η αποφασιστικότητα που πρέπει να έχει ο άνθρωπος. Να ολοκληρώσει ενδελεχώς το έργο του Θεού επί της γης και να συνεργαστεί στο έργο του ενσαρκωμένου Θεού· αυτό είναι το καθήκον του ανθρώπου. Μια μέρα, όταν θα έχει ολοκληρωθεί το έργο του Θεού, ο άνθρωπος θα Τον αποχαιρετήσει για μια πρώιμη επιστροφή στον επουράνιο Πατήρ. Αυτή δεν είναι η ευθύνη στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθει ο άνθρωπος;
από «Έργο και Είσοδος (6)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
21. Για τον άνθρωπο, με τη σταύρωση του Θεού ολοκληρώθηκε το έργο του ενσαρκωμένου Θεού, λυτρώθηκε όλη η ανθρωπότητα και Του δόθηκε η δυνατότητα να πάρει υπό την κατοχή Του το κλειδί για τον Άδη. Όλοι πιστεύουν ότι το έργο του Θεού έχει επιτευχθεί πλήρως. Στην πραγματικότητα, για τον Θεό, μόνο ένα μικρό μέρος του έργου Του έχει επιτευχθεί. Εκείνος έχει απλώς λυτρώσει την ανθρωπότητα· δεν την έχει κατακτήσει, πόσο μάλλον έχει αλλάξει την ασχήμια του Σατανά στον άνθρωπο. Γι' αυτό, ο Θεός λέει «παρόλο που η ενσάρκωσή Μου υπέμεινε τον πόνο του θανάτου, αυτός δεν ήταν ο αποκλειστικός στόχος της ενσάρκωσής Μου. Ο Ιησούς είναι ο λατρευτός Μου Υιός και σταυρώθηκε για Εμένα, όμως δεν ολοκλήρωσε πλήρως το έργο Μου. Έφερε εις πέρας μόνο ένα μέρος αυτού». Γι' αυτό, ο Θεός ξεκίνησε τον δεύτερο γύρο των σχεδίων Του, προκειμένου να συνεχίσει το έργο της ενσάρκωσης. Η υπέρτατη πρόθεση του Θεού είναι να οδηγήσει στην τελείωση και να κερδίσει τους πάντες, να τους σώσει από τα χέρια του Σατανά. Γι' αυτό ο Θεός προετοιμάστηκε για άλλη μια φορά να ριψοκινδυνέψει να ενσαρκωθεί.
από «Έργο και Είσοδος (6)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
22. Σε πολλά μέρη, ο Θεός έχει προφητέψει την απόκτηση μιας ομάδας νικητών στη γη της Σινείμ. Οι νικητές αποκτούνται από τον κόσμο της Ανατολής, οπότε το σημείο καθόδου της δεύτερης ενσάρκωσης του Θεού είναι αναμφισβήτητα η γη της Σινείμ, ακριβώς εκεί όπου βρίσκεται κουλουριασμένος ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας. Εκεί ο Θεός θα αποκτήσει τους απόγονους του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, ώστε να τον κατατροπώσει και να τον ντροπιάσει έτσι όπως πρέπει. Ο Θεός θέλει να αφυπνίσει αυτούς τους ανθρώπους που υποφέρουν βαθιά, να τους αφυπνίσει πλήρως και να τους κάνει να βγουν από την ομίχλη και να απορρίψουν τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα. Ο Θεός θέλει να τους ξυπνήσει από το όνειρό τους, να τους κάνει να γνωρίσουν την ουσία του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, να δώσουν όλη την καρδιά τους στον Θεό, να εξεγερθούν απέναντι στην καταπίεση των σκοτεινών δυνάμεων, να ορθώσουν το ανάστημά τους στην Ανατολή του κόσμου και να γίνουν η απόδειξη της νίκης του Θεού. Μόνο τότε θα αποκτήσει δόξα ο Θεός. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, ο Θεός έφερε το έργο που έλαβε τέλος στο Ισραήλ στον τόπο όπου ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας βρίσκεται κουλουριασμένος και, σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια μετά την αναχώρησή Του, έχει επιστρέψει ενσαρκωμένος για να συνεχίσει το έργο της Εποχής της Χάριτος. Στον γυμνό οφθαλμό του ανθρώπου φαίνεται ότι ο Θεός ξεκινά ένα νέο έργο ενσαρκωμένος. Όμως για τον Θεό, Εκείνος συνεχίζει το έργο της Εποχής της Χάριτος, μόνο με μια χρονική απόσταση μερικών χιλιάδων ετών και με μια αλλαγή στον τόπο και τη μελέτη του έργου. Παρόλο που η ενσαρκωμένη εικόνα που έχει πάρει ο Θεός, κατά την πραγματοποίηση του σημερινού έργου, είναι αρκετά διαφορετική από εκείνη του Ιησού, και οι δύο μοιράζονται την ίδια ουσία και ρίζα και προέρχονται από την ίδια πηγή. Μπορεί να έχουν πολλές εξωτερικές διαφορές, αλλά οι εσωτερικές αλήθειες του έργου Τους είναι εντελώς ίδιες. Οι εποχές, εξάλλου, είναι τόσο διαφορετικές σαν τη μέρα με τη νύχτα. Πώς θα μπορούσε το έργο του Θεού να παραμείνει αμετάβλητο; Ή πώς είναι δυνατόν το ένα έργο να διακοπεί το άλλο;
από «Έργο και Είσοδος (6)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
23. Ο Ιησούς πήρε την όψη ενός Ιουδαίου, ντυνόταν σαν Ιουδαίος και μεγάλωσε τρώγοντας ιουδαϊκό φαγητό. Αυτή ήταν η κανονική ανθρώπινη πλευρά Του. Όμως, η σημερινή ενσάρκωση έχει πάρει τη μορφή των ανθρώπων της Ασίας και έχει μεγαλώσει με το φαγητό του έθνους του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Αυτά τα στοιχεία δεν έρχονται σε αντιπαράθεση με τον στόχο του ενσαρκωμένου Θεού. Αντιθέτως, αλληλοσυμπληρώνονται, ολοκληρώνοντας ακόμα περισσότερο την πραγματική σημασία της ενσάρκωσης του Θεού. Επειδή ο ενσαρκωμένος αποκαλούταν «Υιός του ανθρώπου » ή «Χριστός», η εξωτερική εμφάνιση του σημερινού Χριστού δεν μπορεί να εξισωθεί με αυτήν του Ιησού Χριστού. Εξάλλου, η σάρκα αποκαλείται «Υιός του ανθρώπου» και έχει την εικόνα σάρκας. Κάθε στάδιο του έργου του Θεού περιέχει σημαντικά βαθύ νόημα. Ο λόγος που η σύλληψη του Ιησού έγινε από το Άγιο Πνεύμα ήταν για να λυτρώσει τους αμαρτωλούς. Εκείνος έπρεπε να είναι αναμάρτητος. Όμως, μόνο στο τέλος, όταν Εκείνος αναγκάστηκε να πάρει την όψη της αμαρτωλής σάρκας και να σηκώσει τις αμαρτίες των αμαρτωλών, τους έσωσε από τον καταραμένο σταυρό, τον οποίο χρησιμοποιούσε ο Θεός για να παιδεύει τους ανθρώπους. (Ο σταυρός είναι το εργαλείο του Θεού για να καταριέται και να παιδεύει ανθρώπους· οι αναφορές στις κατάρες και στην παίδευση αφορούν συγκεκριμένα τις κατάρες και την παίδευση για τους αμαρτωλούς). Ο στόχος ήταν να μετανοήσουν όλοι οι αμαρτωλοί και να γίνει χρήση της σταύρωσης για να παραδεχτούν τις αμαρτίες τους. Αυτό σημαίνει ότι, για χάρη της λύτρωσης όλης της ανθρωπότητας, ο Θεός ενσαρκώθηκε μέσω της σύλληψης από το Άγιο Πνεύμα και σήκωσε το βάρος των αμαρτιών όλης της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με τον τρόπο του κοινού τόπου, με τον οποίον περιγράφεται αυτό το γεγονός, μια άγια σάρκα προσφέρεται ως αντάλλαγμα για όλους τους αμαρτωλούς, το αντίστοιχο του Ιησού που γίνεται θυσία εξιλέωσης των αμαρτιών ενώπιον του Σατανά, προκειμένου να τον «ικετεύσει» να επιστρέψει στον Θεό ολόκληρη την αθώα ανθρωπότητα την οποία έχει ποδοπατήσει. Οπότε, για να επιτευχθεί αυτό το στάδιο του έργου τη λύτρωσης, απαιτούταν η σύλληψη από το Άγιο Πνεύμα. Αυτή ήταν μια απαραίτητη προϋπόθεση, μια «συνθήκη» κατά τη μάχη ανάμεσα στον Πατήρ Θεό και τον Σατανά. Γι' αυτό ο Ιησούς δόθηκε στον Σατανά, και μόνο τότε ολοκληρώθηκε αυτό το στάδιο του έργου. Ωστόσο, το σημερινό έργο του Θεού για τη λύτρωση έχει ήδη μια άνευ προηγουμένου μεγαλοπρέπεια και ο Σατανάς δεν έχει κανέναν λόγο να θέτει απαιτήσεις, οπότε η ενσάρκωση του Θεού δεν απαιτεί τη σύλληψη από το Άγιο Πνεύμα, καθότι ο Θεός είναι εν γένει άγιος και αθώος. Οπότε, η ενσάρκωση του Θεού αυτή τη φορά δεν είναι πλέον ο Ιησούς της Εποχής της Χάριτος. Όμως, Εκείνος ενεργεί και πάλι για χάρη του θελήματος του Πατρός και για χάρη της εκπλήρωσης των επιθυμιών του Πατρός. Πώς μπορούν αυτά να θεωρούνται παράλογα λόγια; Πρέπει η ενσάρκωση του Θεού να ακολουθεί κάποια σειρά από κανόνες;
από «Έργο και Είσοδος (6)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
24. Πολλοί ψάχνουν στη Βίβλο για να βρουν αποδείξεις, αναζητώντας κάποια προφητεία για την ενσάρκωση του Θεού. Πώς είναι δυνατόν η ελλιπής σκέψη του ανθρώπου να γνωρίζει ότι ο Θεός πριν από πολύ καιρό σταμάτησε να «εργάζεται» μέσα στη Βίβλο και «πήδηξε» έξω από αυτήν, προκειμένου να κάνει με ζήλο το έργο που από καιρό είχε προγραμματίσει, αλλά ποτέ δεν είχε μιλήσει γι' αυτό στον άνθρωπο; Η λογική των ανθρώπων είναι τόσο ελλιπής. Μόνο αφότου πάρουν μια γεύση από τη διάθεση του Θεού, αδιάφορα ανεβαίνουν επάνω σε μια ψηλή σκηνή και κάθονται σε μια πρώτης κλάσης «αναπηρική καρέκλα», επιθεωρώντας το έργο του Θεού, φτάνοντας σε σημείο να αρχίσουν να κάνουν υποδείξεις στον Θεό με στομφώδεις φλυαρίες. Όπως ένας «γέρος», που φοράει τα γυαλιά του διαβάσματος και χαϊδεύει τη γενειάδα του, ανοίγει το κιτρινισμένο «παλιό ημερολόγιο» (τη Βίβλο), το οποίο διαβάζει επί όλη του τη ζωή. Ψελλίζει λέξεις και τα μάτια του φαίνεται να λαμπυρίζουν, και τώρα στρέφεται στο Βιβλίο της Αποκάλυψης, μετά στο Βιβλίο του Δανιήλ και ύστερα στο παγκοσμίως γνωστό Βιβλίο του Ησαΐα. Κοιτάζει μια σελίδα που είναι πυκνογραμμένη με μικροσκοπικά γράμματα, διαβάζει σιωπηλός, το μυαλό του στροβιλίζει αδιάκοπα. Ξαφνικά, το χέρι που χάιδευε τη γενειάδα σταματά και αρχίζει να την τραβάει. Πού και πού ακούγεται ο ήχος από τις τρίχες που κόβονται. Τέτοια ασυνήθιστη συμπεριφορά προκαλεί απορία. «Γιατί βάζει τόση δύναμη; Με τι έχει θυμώσει τόσο πολύ; Πίσω στον γέρο, τα φρύδια του τώρα ανασηκώνονται. Τα γκριζαρισμένα φρύδια έχουν προσγειωθεί σαν πούπουλα χήνας ακριβώς δύο εκατοστά από τα βλέφαρα του γέρου, λες κατά τύχη, αλλά και τόσο τέλεια, καθώς ο γέρος έχει καρφωμένα τα μάτια του στις σελίδες που μοιάζουν μουχλιασμένες. Επαναλαμβάνει τις ίδιες ενέργειες πολλές φορές και, στη συνέχεια, δεν μπορεί να αντέξει άλλο και πηδάει όρθιος και αρχίζει να φλυαρεί, σαν να έχει πιάσει την κουβέντα [11] με κάποιον, παρόλο που το βλέμμα των ματιών του δεν έχει ξεκολλήσει από το ημερολόγιο. Ξαφνικά, καλύπτει την ανοιγμένη σελίδα και γυρίζει σε έναν «άλλον κόσμο». Οι κινήσεις του είναι τόσο βιαστικές και τρομαγμένες, που τον κοιτούν όλοι σχεδόν καταπληκτικοί. Αμέσως, το ποντίκι που είχε βγει από την τρύπα του και είχε μόλις αρχίσει να «νιώθει αχαλίνωτο» κατά τη διάρκεια της σιωπής του, τρόμαξε τόσο από τις μη χαρακτηριστικές κινήσεις του που έτρεξε κατευθείαν πίσω στην τρύπα του και εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνος. Τώρα, το ακίνητο αριστερό χέρι του γέρου συνεχίζει και πάλι το πάνω-κάτω χάιδεμα της γενειάδας. Απομακρύνεται από τη θέση του, αφήνοντας το βιβλίο επάνω στο γραφείο. Μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα και το ανοιχτό παράθυρο μπαίνει ο άνεμος που φυσά και άσπλαχνα κλείνει το βιβλίο, και το ξανανοίγει, και το ξανακλείνει και το ανοίγει ξανά. Υπάρχει μια ανείπωτη αίσθηση εγκατάλειψης σε αυτήν τη σκηνή και, εκτός από τον θρόισμα των σελίδων του βιβλίου από τον άνεμο, τα πάντα φαίνεται να έχουν πέσει σε σιωπή. Εκείνος, με τα χέρια πίσω από την πλάτη, πηγαινοέρχεται μέσα στο δωμάτιο, τώρα σταματά, τώρα ξεκινά, πού και πού κουνάει το κεφάλι του και φαίνεται να επαναλαμβάνει «Ω! Θεέ! Θα το έκανες πραγματικά αυτό;» Πού και πού επίσης γνέφει «Ω, Θεέ! Ποιος μπορεί να συλλάβει το έργο Σου; Δεν είναι δύσκολο να αναζητήσει κανείς τα χνάρια Σου; Πιστεύω ότι Εσύ δεν κάνεις παράλογα πράγματα». Αμέσως, τα φρύδια του γέρου συνοφρυώνονται, κλείνει τα μάτια του σφιχτά, έχει μια αμήχανη όψη και μια εξαιρετικά πονεμένη έκφραση, σαν να θέλει σιγά-σιγά να το συλλογιστεί. Αυτό αποτελεί μια πραγματική πρόκληση για τον «γέρο». Στη δύση της ζωής του, ήρθε «δυστυχώς» αντιμέτωπος με αυτό το ζήτημα. Τι μπορεί να γίνει τώρα; Τα έχω κι εγώ χαμένα και είμαι αδύναμος να κάνω οτιδήποτε. Ποιος έκανε αυτό το παλιό ημερολόγιο να κιτρινίσει; Ποιος έκανε τη γενειάδα και τα φρύδια του άκαρδα να ασπρίσουν σαν το χιόνι επάνω στο πρόσωπό του; Είναι λες και η γενειάδα αντικατοπτρίζει το υπόβαθρό του. Ποιος να το έλεγε ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει τόσο ανόητος, ώστε να αναζητά την παρουσία του Θεού μέσα σε αυτό το παλιό ημερολόγιο; Πόσες σελίδες μπορεί να έχει το παλιό ημερολόγιο; Μπορεί πραγματικά να καταγράψει όλες τις πράξεις του Θεού; Ποιος τολμά να το εγγυηθεί αυτό; Ο άνθρωπος στην πραγματικότητα αναζητά την παρουσία του Θεού και προσπαθεί να εκπληρώσει το θέλημα του Θεού μέσα από έναν εξαιρετικά αναλυτικό λόγο.[12] Είναι τόσο εύκολη όσο ακούγεται η προσπάθεια για την είσοδο στη ζωή με αυτόν τον τρόπο; Δεν πρόκειται για εξωφρενική, ψευδή λογική; Εσύ δεν το βρίσκεις αυτό ότι είναι για γέλια;
από «Έργο και Είσοδος (6)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»